...
گفت : روز خودتو با چی شروع می کنی ؟
گفتم : منظورتون چیه ؟
گفت : مگه با خدا آغاز نمی کنی ؟
گفتم : آها ... میگم بسم الله الرحمن الرحیم .
گفت : معنی شو میدونی ؟
گفتم : آره ، معلومه که میدونم ، مگه میشه کسی ندونه ؟!!!
گفت : خوب بگو یعنی چی ؟!!!!
گفتم : به نام خداوند بخشنده ی مهربان .
گفت : خوبه ، حالا میدونی در روز چند بار این جمله رو میگی ؟
گفتم : خیلی ، نمی دونم دقیقا .
گفت : از این به بعد طوری بگو که همزمان معنی شو درک کنی . بعد می فهمی این جمله ی به ظاهر ساده چه تاثیری در زندگی شخصیت داره .
میگفت : من و تو و هزاران آدم دیگه در طول روز بارها این جمله رو به کار می بریم غافل از اینکه به عمق یکی از هزاران معنی این جمله پی ببریم .
میگفت : دل ما رو میشکنند ، دروغ میگن ، تهمت می زنن ، باهامون بد میکنن ، تنهامون می زارن ، با آبرومون بازی میشه و ...
ما هم از دست آدما ناراحت میشیم ، میشکنیم ، کینه میگیریم ، دلگیر میشیم و با خودمون درگیر میشیم .
آره ، بسم الله الرحمن الرحیم میشه به نام خداوندی که بخشنده و مهربانه .
اون خدایی که من و تو رو خلق کرده و بارها و بارها از ما خطا میبینه ، دلشو میشکنیم ، باهاش قهر میکنیم ، اذیتش می کنیم و خیلی کارها که فقط خود خودمون میدونیم ، با تمام گناهامون ما رو می بخشه .
ما بنده ی اون خدای بزرگ هستیم . پس در مقابل اون والا کی باشیم که نبخشیم و کینه به دل بگیریم و دلمون رو سیاه کنیم ؟!!
پس یه بسم الله الرحمن الرحیم بلند بگو و معنی شو برای خودت مرور کن .
اونوقت میبینی چقدر سبک و رها هستی ...
( گپ خودمانی من و ناصریا )
** از این به بعد بخشی از مطالبم را به خاطرات با ناصریا می پردازم
استفاده از این پست ها در وبلاگ های دیگر اکیدا ممنوع **